Ik was een ster in niet voelen. Mijn emoties ging ik letterlijk uit de weg. Ik liep er voor weg. En ik had een andere manier om mijn gevoelens niet toe te laten.
De leegte in mezelf vulde ik op met eten. Wanneer ik me niet fijn voelde, greep ik naar koeken of chips en was een eetbui een uitweg om niet te hoeven voelen. Ik was altijd aan het weg bewegen van pijn.
Emoties liggen opgeslagen en wachten om gezien te worden
Daar was ik me jarenlang niet bewust van. Pas een aantal jaar geleden kwam de kentering, door een persoonlijk traject dat ik volgde. Waar ik leerde hoeveel er opgeslagen ligt in ons lijf. Hoe ons gedrag gevoed wordt van binnenuit en dat er zo vaak een link ligt met ervaringen uit ons verleden. Langzaam maar zeker leerde ik steeds meer te doorvoelen.
Het kan ook anders, bij je gevoel blijven en emoties toelaten
Deze week kreeg ik daar nog eens een nieuwe ervaring bij. Ik werd enorm geraakt in oud verdriet. En in plaats van de automatische respons om er van weg te gaan, kon ik een andere beweging maken. Ik kon er bij blijven. Een patroon doorbreken. In deze podcast aflevering deel ik met je wat er gebeurde en hoe dit verder verliep.
Een kwetsbaar verhaal, waar je misschien wel iets in herkent. Dat het jou dan ook tot steun mag zijn.
Reactie plaatsen
Reacties